Het Woord Is Nu Aan De Kerk, The Rknieuws, April 6, 2011

Het Woord Is Nu Aan De Kerk

The Rknieuws
April 6, 2011

http://www.rorate.com/nieuws/nws.php?id=65680

ANTWERPEN (RKnieuws.net) - Het verslag van de Bijzondere commissie seksueel misbruik is er. En wel in de vorm van een tweetalige klepper van 483 bladzijden met cijfermateriaal, analyses en voorstellen voor een betere preventie van seksueel misbruik in gezagsrelaties. Het moet gezegd: de parlementsleden hebben niet het proces van de kerk gemaakt, althans geen striemende veroordeling uitgesproken.

Geen gemoraliseer over de organisatie van de kerk, over het ambtscelibaat en evenmin over het biechtgeheim. Wel een hele reeks aanbevelingen voor de verbetering van het strafrecht, het strafrechtelijke beleid, de opvang van slachtoffers en de behandeling van daders van seksueel misbruik met minderjarigen. Alvast op een punt kijkt de commissie wel over het muurtje: bij de suggestie tot de oprichting van een arbitragecommissie onder auspiciën van een parlementaire opvolgingscommissie. Die instantie zou in geval van verjaring wel nog voor een financiële regeling voor slachtoffers kunnen zorgen.

De bisschoppen moeten alle aanbevelingen ernstig bestuderen, maar hier zitten angels aan. Hierop focussen als hét middel om 'morele verantwoordelijkheid' op te nemen, lijkt niet ideaal. In sommige buurlanden – waar andere kerk-staatverhoudingen en aansprakelijkheidssystemen gelden – is de financiële regeling met slachtoffers uit het verleden een hot issue, maar de vraag blijft: kun je morele verantwoordelijkheid wel afkopen? Het bepalen van juridische aansprakelijkheid en schadevergoeding komt het gerecht toe, in alle objectiviteit en volgens geëigende regels. Daarover bestaat eensgezindheid, maar het werkt in twee richtingen: je kunt een juridische uitspraak niet eerbiedigen wanneer ze veroordeelt en tezelfdertijd negeren wanneer ze vrijpleit. Als geestelijken zich – terecht – niet kunnen onttrekken aan de sancties van het recht, past het evenmin hen de bescherming van het recht te ontzeggen. Bovendien: het zou wrang zijn dat een slachtoffer van misbruik in medisch, sportief of schools verband geen financiële vergoeding kan krijgen bij verjaring of overlijden en een slachtoffer van misbruik door een geestelijke wel. En als de regeling al voor alle slachtoffers van seksueel misbruik zou gelden, wat dan met slachtoffers van andere delicten?

Peter Adriaenssens heeft trouwens altijd beweerd dat het de overgrote meerderheid van de slachtoffers niet om centen, maar om erkenning en heling te doen is. Daar moet de kerk nu echt wel hoogdringend werk van maken met een concreet en doortastend voorstel. Naast preventiemaatregelen moet werk worden gemaakt van professionele pastorale en therapeutische begeleiding: een centrum waar slachtoffers hun verhaal kunnen doen, volop worden erkend, hun menselijke en spirituele zorgen kunnen toevertrouwen, desgewenst de confrontatie met de dader kunnen aangaan of in contact met een kerkelijke verantwoordelijke kunnen komen.

Voor mensen bij wie de oude wonden nog niet zijn geheeld, kan in therapie worden voorzien. En ja, voor wie vandaag nog materieel gebukt gaat onder de last van het verleden, kan een financiële inspanning worden geleverd, is het niet als schadevergoeding, dan als een vorm van solidariteit en bijstand aan mensen in nood. Dat spoor kan de kerk zeker wel ontwikkelen om haar wezenlijke roeping, ook in deze pijnlijke kwestie, trouw te blijven.