BishopAccountability.org
	In Verspreide Slagorde The RKnieuws October 27, 2010 http://www.rorate.com/nieuws/nws.php?id=63331 BRUSSEL (RKnieuws.net) - De bisschoppen en religieuze oversten van Belgie gaven vorige week een stand van zaken over hun aanpak van seksueel misbruik in de kerk. Op 13 september hadden ze al aangekondigd dat ze geen commissie-Adriaenssens bis ambieerden omdat die formule op weerstand van de gerechtelijke wereld stuit. Plannen werden gesmeed voor een ‘centrum voor erkenning, heling en verzoening’. Vandaag verlaten ze ook dat idee want “het bepalen van de waarheid van een melding en van de gevolgen van de feiten komt toe aan de rechterlijke macht”. Lees: de creatie van een nieuwe instantie dreigt hoe dan ook te worden geinterpreteerd als parallelle justitie. Daarom lijkt de kerk zich strikt te willen beperken tot haar eigen kerkjuridische bevoegdheid in de aanpak van daders en tot pastorale begeleiding en eventueel doorverwijzing van slachtoffers naar therapeutische hulp. De belangrijkste wending is evenwel het plan om niet langer centraal – interdiocesaan en met alle religieuzen – te vertrekken, maar apart, op het niveau van elk bisdom en elke religieuze gemeenschap. Wel wordt gedacht aan een centraal team van adviserende experts. Die ‘versnippering’ is om verschillende redenen opmerkelijk. Het lijkt een terugkeer naar de situatie van 1997, waar contactpunten per bisdom werden gecreeerd. Omdat die manier van werken ontoereikend bleek, werd destijds een commissie opgericht, met de bedoeling expertise te bundelen, een gelijklopende aanpak te garanderen en de drempel te verlagen voor slachtoffers die niet bij kerkverantwoordelijken durfden aan te kloppen. Een ander voordeel van een centrale instantie die dossiers opvolgt, is dat ze erover waakt dat mensen niet ontmoedigd raken omdat ze het gevoel krijgen dat ze van het kastje naar de muur worden gestuurd. Het ziet ernaar uit dat dit model – voorlopig? – wordt verlaten. De reden is niet meteen duidelijk. Na herhaalde verzoeken aan de slachtoffers om zich bekend te maken – op 23 april bij het ontslag van bisschop Roger Vangheluwe, op 19 mei in hun pastorale brief en op 13 september bij de aankondiging van een nieuw centrum – investeren de meeste bisschoppen nu veel tijd in het beluisteren van slachtoffers. Dat heeft zeker de eigen beperkte, maar reele verantwoordelijkheid aangescherpt. Dat is mooi, maar maakt het echt een coordinerend orgaan overbodig? Mogelijk bestaat er onenigheid over het meest geschikte model. Nochtans liggen de ingredienten voor zo’n coordinerend centrum voor de hand. Allereerst is een pastorale en therapeutische eenheid nodig met een lijst van begeleiders naar wie kan worden doorverwezen, eventueel via een soort derdebetalersysteem. Vervolgens moet er een canoniek luik zijn, bij voorkeur in de marge van de interdiocesane rechtbank met een instantie die een vooronderzoek voert en die de bisschop adviseert over een mogelijke procedure. Verder is nood aan een afdeling voorlichting – die preventieve maatregelen en een deontologie uitwerkt en uitdraagt – en dader-slachtofferbemiddeling voor wie dat wenst. Ten slotte is behoefte aan een juridische cel die advies verschaft en een aanspreekpunt vormt voor de parketten. Strafrechtelijke kwesties en schadevergoedingen komen vanzelfsprekend aan de burgerlijke rechtbanken toe. Op een of andere wijze moet elke kerkelijke verantwoordelijke met dit model aan de slag. Waarom dan niet – liefst met enige spoed – de handen in elkaar slaan?
Any original material on these pages is copyright © BishopAccountability.org 2004. Reproduce freely with attribution.