The RKnieuws
October 23, 2010
http://www.rorate.com/nieuws/nws.php?id=63289
 |
BRUSSEL (RKnieuws.net) - Bij de uitspraak van aartsbisschop Andre-Joseph Leonard over aids, maar ook bij de kerkcrisis door seksueel misbruik, schrijft theoloog Tomas Folens een open brief aan de aartsbisschop. “Is het geen tijd voor een omkeer in de kerk? Momenteel zie ik daarvan weinig. Zowel het Vaticaan als u, monseigneur, blijft naar mijn aanvoelen vanuit de hoogte spreken en vooral steken in veroordelende taal.”
"Beste monseigneur Leonard, na de jongste commotie rond uw uitspraak over aids als immanente gerechtigheid, kan ik, in het licht van alles wat de voorbije tijd gebeurd is in de kerk, niet anders dan reageren, anders kan ik mij met moeite nog christen noemen. Als christengelovige heb ik grote moeite met de manier waarop de kerk met een aantal zaken omgaat, niet het minst met seksualiteit. Want de gebeurtenissen van het voorbije jaar die de concrete aanleiding zijn van mijn verontwaardiging hebben allemaal op een of andere manier met seksualiteit te maken. In het voorjaar was er de schuldbekentenis van Roger Vangheluwe, toen nog bisschop van Brugge. U kan zich voorstellen dat het nieuws in de Brugse kerkgemeenschap insloeg als een bom. De vriendelijke goede man die al bij al geen slecht beleid had gevoerd, had iemand misbruikt van zijn eigen familie. De schok kwam dubbel zo hard aan door de enorme contradictie met het evangelie. De emoties laaiden hoog op, net omdat de kerk als machtsinstituut in de voorbije eeuw haar eigen moraal heeft opgelegd aan de hele samenleving".
Gezichtsverlies
"Nog niet helemaal bekomen van het gebeurde, hoorden we van meer dan vierhonderd dossiers bij de commissie-Adriaenssens. Mijn generatie heeft de dominantie van de katholieke kerk in Vlaanderen niet meer meegemaakt, noch het misbruik in de katholieke internaten van die tijd. Toch ben ik danig geschokt. Ik nam de voorbije weken de tijd om het hele rapport van de commissie te lezen, in een poging te begrijpen wat mensen drijft tot zulke daden over te gaan, maar het wrange gevoel blijft. Hoe kan iemand die zijn hele leven ent op de kerk en het evangelie, hetzelfde evangelie dat zegt “wat je voor de minsten van de mijnen hebt gedaan, heb je ook voor mij gedaan” zulke misdaden begaan?"
"Mijn verontwaardiging was des te groter toen ik de lauwheid opmerkte tijdens de jongste persconferentie van de bisschoppenconferentie. Communicatie via de media is niet gemakkelijk, maar er bleek geen verontwaardiging, wel een voorzichtig schipperen om de fout van de kerk zo minimalistisch mogelijk te erkennen. “Wij betreuren de feiten, maar we hebben er eigenlijk zelf niets mee te maken.” U wou het gezichtsverlies zo veel mogelijk beperken, of zo werd het toch algemeen geinterpreteerd. Dat is des te opmerkelijker voor de leiding van een instituut dat zijn bestaansreden heeft in de waarheid".
"Uw uitspraak dat aids voor mensen die losbandig met seksualiteit zijn omgegaan een immanente vorm van gerechtigheid is, treft mij na al het gebeurde opnieuw. Allereerst omdat ze volgens mij in tegenspraak is met het evangelie. Al zegt u dat het geen straf is van God, de grens tussen ‘immanente gerechtigheid’ en ‘straf van God’ is flinterdun. Ik ben niet zeker wat u heeft willen zeggen. Maar voor mij gaat dit spreken in tegen elk christelijke begrip van gerechtigheid. Christelijke gerechtheid kan voor mij niet worden losgekoppeld van de liefde in al haar radicaliteit. Al kan aids het gevolg zijn van losbandige seksuele contacten, toch kan de ziekte volgens mij nooit als ‘gerechtigheid’ worden omschreven. Wat mij dan nog het meest treft, is dat u met uw uitspraak de christelijke liefde zoals ze onder andere in de zorg voor aidspatienten tot uitdrukking komt, ondergraaft. Ook daar is immers de grens dun, tenzij zorg voor u betekent dat geen enkele van die aidspatienten en het menselijke verhaal dat ze met zich meedragen, au serieux worden genomen. Wat de kerk kwalijk wordt genomen, is dat ze probeert genuanceerd te kijken naar haar pedofiele priesters, maar weinig of geen oog heeft voor het persoonlijke verhaal van mensen die de kerk geen warm hart toedragen of mensen die proberen erkend te worden als slachtoffer".
Bekering en bescheidenheid
"Een aantal mensen is van mening dat de kerk over seksualiteit moet zwijgen. Daar ga ik niet mee akkoord. Het wordt tijd dat ook in de kerk seksualiteit op een volwassen en realistische manier ter sprake kan komen. Bovendien is het meer dan hoog tijd dat er over seksualiteit op een positieve manier wordt gesproken. Voor mij is het duidelijk dat het grootste deel van de kerkelijke hierarchie uit het kindermisbruik weinig of niets heeft geleerd. Maar is het geen tijd voor een omkeer in de kerk? Of schrijf ik beter bekering? Momenteel zie ik deze omkeer weinig of niet. Zowel het Vaticaan als u, monseigneur, blijft naar mijn aanvoelen vanuit de hoogte spreken en vooral steken in veroordelende taal. Zijn er geen vragen te stellen bij sommige tendensen in de samenleving? Zeker en vast. Maar er is een groot verschil tussen het bevragen van iets en een veroordeling of een vingerwijzing".
"U kan onder andere een voorbeeld nemen aan de brieven die bisschop Jozef De Kesel heeft gestuurd aan alle priesters, diakens en pastoraal werkenden en aan de mensen uit het katholiek onderwijs van zijn bisdom. Daarin wordt een begin gemaakt van een andere houding, zij het ver van alle schijnwerpers. In de komende tijd moet blijken of we erin slagen deze houding van ommekeer en bescheidenheid concreet te maken in de hele kerk. Ik hoop daarbij van harte op uw steun. Hopend op een authentieke kerk die het evangelie ter harte neemt".
Any original material on these pages is copyright © BishopAccountability.org 2004. Reproduce freely with attribution.