Woordvoerder Van God in Belgie, Het Nieuwsblad, October 23, 2010

Woordvoerder Van God in Belgie

Het Nieuwsblad
October 23, 2010

http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GEO318JRJ

Jurgen Mettepenningen (35), zo heet de man die het nu al maandenlang elke keer weer moet uitleggen als de Kerk - of zijn baas Leonard - opnieuw blundert. Maar wie is die woordvoerder van God in Belgie? Het antwoord zal u verbazen: hij is uit het klooster getreden, getrouwd, vader van twee kinderen en noemt zijn baan 'a hell of job'.

Zijn werk is weinig benijdenswaardig, dat beseft hij elke dag opnieuw. 'Het is zwaar', zegt Jurgen Mettepenningen, de man die nu al drie maanden het woord voert voor de Belgische Kerk en de overste daarvan. 'Mijn voorganger was vrijgezel en ik heb al een paar keer gedacht: deze job is toch alleen maar weggelegd voor iemand die celibatair is. Alleen, het celibaat is niets voor mij.'

Mettepenningen is getrouwd met Els en heeft twee kinderen, Gloria (2,5) en Julie (6 maanden). Midden jaren '90 deed hij zijn intrede in een benedictijnenklooster - 'Laten we het daar niet over hebben' - maar het bleek al snel niets voor hem. Uiteindelijk werd hij theoloog aan de KULeuven, tot hij vlak voor de zaak-Vangheluwe gepolst werd om woordvoerder te worden van aartsbisschop Leonard.

Hij werd voor de leeuwen gegooid en bidt geregeld samen met zijn baas voor de goede zaak. Maar wat nog veel minder geweten is: de man schreef pas een boek Van Concilie tot concilie, een lijvig werkstuk. Alleen, toen het vorige week werd uitgegeven, gaf hij een persconferentie over het boek van zijn werkgever Leonard. 'Niemand die naar mijn boek vroeg', zegt hij. 'Maar troost u, ik ken mijn plaats.'

U staat nu al bijna drie maanden in het oog van de storm. Het kan toch niet anders of u hebt zich al afgevraagd: waar ben ik in godsnaam aan begonnen?

Jurgen Mettepenningen: 'De Kerk, dat is een bedrijf zoals geen ander. Ik zei het onlangs nog tegen mijn vrouw: ik ben nog maar pas begonnen, maar heb al genoeg stof om mijn memoires te schrijven. Mijn grootste motivatie is op dit moment dat ik de Belgische kerkgeschiedenis meemaak vanop de eerste rij. En zoals u weet, tegenwoordig stormt het hier constant. De eerste vergadering die ik hier meemaakte, was bedoeld als een introductie. Rustig kennismaken. Maar het was meteen die befaamde bisschoppenconferentie waar ze binnenvielen met een huiszoekingsbevel. Het eerste wat mijn echtgenote zei toen ik 's avonds thuiskwam, was: Gaat dat altijd zo zijn?'

Hoe word je dat, woordvoerder van de numero uno van de Belgische Kerk? Of bent u zelf gevraagd door Leonard?

'Er was de gebruikelijke procedure, maar ze zijn mij komen polsen. Maar Leonard had wel al mijn publicaties gelezen en wist heel goed dat we over verschillende zaken van mening verschillen. Net dat moet hem bevallen zijn. Hij houdt niet van iemand die vindt dat alles wat hij zegt heilig is.'

Vorige week, toen Leonard zijn uitspraak over aids had gedaan, zagen we u denken: wat heeft hij nu weer gezegd.

'Ik ben het niet altijd honderd procent eens met mijn baas, het is alleen de kunst om professioneel te blijven. In het voorwoord van zijn boek heb ik zwart op wit geschreven dat ik hem over bepaalde passages heb aangesproken. Maar we blijven altijd hoffelijk.'

Zijn jullie vrienden?

'Als je nu bedoelt dat ik alles aan hem kan toevertrouwen, zelfs de meest intieme dingen, dan zeg ik nee. Leonard is geen vriend. Maar we hebben wel een sterke, professionele relatie. Soms, als we onderweg zijn, bidden we samen. Maar het is hier geen softe boel, he. Soms drinken we ook samen een pint en wordt er stevig gelachen.'

Zolang u zondag maar naar de kerk gaat, is het goed voor hem?

'Ik ga heel graag naar de kerk. Ik vind er mijn geestelijk voedsel. Ik kan me niet inbeelden dat ik woordvoerder was zonder die zondagse eucharistieviering.'

'Als ik mijn dochter een kruisje geef voor het slapengaan of ze maakt zelf stuntelend een kruisteken voor ze haar papje opeet, dan denk ik: hier wordt toch echt de Kerk geboren. Zoiets gebeurt niet als je pas op je zevende je communie doet.'

U bent nog niet te zeer geschrokken van de Kerk nu u het allemaal van zo dichtbij meemaakt?

'Ik heb al grote ogen opgezet. En uiteraard stoot je op geheimen, maar ik weiger mysterieus te doen over de Kerk. Ik kan u geruststellen: er zijn geen grote intriges. Men zoekt bij de Kerk vaak dingen die er niet zijn.'

Ligt u wakker van de crisis?

'Een nacht heb ik letterlijk wakker gelegen. Dat was de avond van 10 september, toen Vangheluwe me belde om te zeggen dat hij Westvleteren zou verlaten. Ik had daarvoor nog nooit met hem gesproken. Maar dat telefoongesprek was zo confronterend. Moeilijk om professioneel te blijven. Eens de hoorn neerlag, kwamen de emoties. Boosheid en serieuze ontgoocheling, over alles wat de man heeft misgedaan.'

Slotvraag: zegt u monseigneur of mag u Leo zeggen?

'Altijd monseigneur, nooit Leonard. Hij is tenslotte de aartsbisschop. Ik ben dat intussen zo gewoon, dat zijn titel als zijn voornaam aanvoelt. Maar hij mag gewoon Jurgen zeggen.''