BishopAccountability.org
	Commissie Adriaenssens Kwam Geen Doofpotoperatie Op Het Spoor’ The RKnieuws September 27, 2010 http://www.rorate.com/nieuws/nws.php?id=62863 BRUGGE (RKnieuws.net) - Op de bisdombladzijden van Kerk & Leven verschijnt woensdag een interview met Patrick Degrieck, priester van het bisdom Brugge en de enige priester-kerkjurist binnen de ‘Commissie voor de behandeling van klachten van seksueel misbruik in een pastorale relatie’. Degrieck had een specifieke taak in de commissie. “In een moeilijk dossier nodigde Peter Adriaenssens mij uit om samen met hem een voorgesprek te voeren met een priester die zeer zenuwachtig was om voor de commissie te verschijnen.” Die aanpak werkte. “Het bleek goed te zijn dat ik vooraf als confrater sprak met priesters en hen duidelijk maakte dat we er allemaal baat bij hadden dat de waarheid bekend werd. Meer dan eens betekenden die voorgesprekken kantelmomenten.” De commissie kwam geen doofpotoperatie op het spoor. “Wat we wel aantroffen, is het probleem van de incestproblematiek. Op een bepaald moment verneemt de moeder het misbruik. Ze wil dat niet meer gebeurt en beschermt haar kind maar ze wil haar gezin ook niet opgeven. De moeder zit dus gevangen in haar moederrol. Kan je haar dan beschuldigen van crimineel gedrag? Van doofpot als een bewuste strategie? Neen. Ik ben van mening dat ze gevangen zit in haar moederrol waarvan achteraf blijkt dat dit geen gelukkige oplossing is. En ik meen dat de Kerk ook in die situatie verzeild is. Men verwijt de Kerk dat ze gezwegen heeft en men noemt dat zwijgen misdadig.” Als priester vraagt Patrick Degrieck zich af wat er omgaat in de moeders die zich in zo’n incestsituatie bevinden en zwijgen. “Wat moet het voor dat moederhart niet betekenen wanneer zij haar situatie herkent in de media en in de samenleving die huilt en roept dat dit crimineel gedrag is? En hoe luisteren de andere geledingen van de samenleving die met gelijkaardige problemen kampen? Dit zijn vragen met maatschappelijk belang, me dunkt.” Waarom werden zoveel verhalen publiek gemaakt? Patrick Degrieck legt uit hoe deze delicate operatie voltrokken werd “in eer en geweten en in nauw overleg met de slachtoffers”. Na de inbeslagname van de dossiers belden slachtoffers hun ontgoocheling door: ze hadden hun gegevens in vertrouwen met de commissie gedeeld en nu was alles weg. “Een aantal mensen verwoordde daarbij duidelijk de behoefte om hun verhaal openbaar te maken. De commissie heeft dan geoordeeld dat het beter was dat zij zelf een en ander stroomlijnde.” Via de beschikbare contactgegevens contacteerde de commissie de slachtoffers en legde hen de vraag voor. “Op die manier gaven wij iedereen de kans om zijn of haar verhaal te communiceren naar de samenleving toe.” De commissie zou de communicatie verzorgen via een eindrapport maar men zou alle verhalen wel anonimiseren, om redenen van privacy. 120 mensen stemden in met de opname van hun verhaal in het rapport. “Het is in elk geval zo dat de publicatie voor een aantal mensen therapeutisch werkt. Veel slachtoffers vroegen immers niet om geld en ook niet om therapie omdat ze al vele jaren begeleid worden. Ze vonden het daarentegen heel belangrijk dat ze hun verhaal mochten doen en dat de Kerk naar dat verhaal wilde luisteren en er respect voor opbrengt. Ja, die grote vraag naar erkenning en naar eerbied voor de kwetsuren overheerste. Dat de Kerk adem en lucht gaf aan dat lijden, werkte helend.”
Any original material on these pages is copyright © BishopAccountability.org 2004. Reproduce freely with attribution.