By Steven De Bock
De Standaard
September 25, 2010
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=0G2VSUN6
[with video]
 |
| De abdijschool van Zevenkerken bestaat al honderd jaar. |
Zelfs op de meest elitaire school van ons land werden er kinderen misbruikt. Terwijl ook prins Filip en zijn broer Laurent er school liepen, samen met een groot deel van de Belgische 'upper class', was er een pedofiel actief in de abdijschool van Zevenkerken.
– 'Opvoeder D, ik heb een beetje hoofdpijn.'
– 'Geen probleem jongen, doe uw broek dan maar al uit.'
In de prestigieuze abdijschool van Zevenkerken, bij Brugge, waren grapjes als dit in de jaren tachtig schering en inslag onder de leerlingen. Voor Jef D. moest je oppassen, want die kon zijn handen niet thuishouden. Het was algemeen bekend. Er werd over gegrapt en geroddeld. Iedereen wist wie 'de lievelingetjes van Jef D.' waren. Maar daar bleef het bij. Niemand greep in.
'Dat grapje van die hoofdpijn heb ik nooit gehoord', zegt Laurent Gossieaux, alumnus van de abdijschool. 'Er was in elk geval niets grappigs aan wat D. met mij heeft gedaan. Vier jaar lang – van mijn twaalf jaar tot mijn vijftiende – heeft hij mij misbruikt. In zijn kantoortje, in mijn chambrette, in zijn kamer. Zwaar seksueel misbruik was het, meer details wil ik daar niet over kwijt. En niet één keer, of twee. Hij deed het meerdere keren per week. In sommige periodes zelfs dagelijks. Het is pas gestopt toen ik er aan het begin van het vierde middelbaar mee dreigde alles naar buiten te brengen als hij mij niet gerust zou laten.'
Jarenlang heeft Laurent Gossieaux met zijn geheim geleefd, en gezwegen. 'Twee mensen heb ik erover verteld. Een goede vriendin in 1992. En mijn vrouw, intussen mijn ex-vrouw. Ze vonden allebei dat ik een klacht moest indienen. Maar dat wilde ik niet. Er was de schaamte. Onder meer tegenover mijn ouders, die enorm veel hadden betaald om mij op het internaat van Zevenkerken de best mogelijke scholing te bieden. En na de schaamte kwam het schuldgevoel. Waarom had ik die opvoeder niet tegengehouden? Waarom had ik er niet voor gezorgd dat hij geen andere slachtoffers meer zou kunnen maken?'
Dat laatste is wat Gossieaux nu nog het meest bezighoudt. Hoeveel slachtoffers zijn er gevallen? 'Ik kan alleen maar schatten, natuurlijk. Alleen al in mijn klas waren er verschillende slachtoffers, een vijftal denk ik. Opvoeder Jef D. heeft achttien jaar lang in de abdijschool van Zevenkerken gewerkt. Ik denk dat het geen overdrijving is om te spreken van tientallen slachtoffers. Bovendien weet ik dat D. na zijn vertrek uit de school nog jeugdkampen heeft georganiseerd. Wie weet hoeveel slachtoffers daar gevallen zijn.'
Gossieaux is intussen zelf een zoektocht begonnen naar andere slachtoffers. 'En ik heb er al verschillende gevonden. Het is de bedoeling dat we samen naar het gerecht stappen. Misschien zijn nog niet alle feiten verjaard.'
Het duurde tot 1990 voor de school eindelijk optrad tegen de pedofiele opvoeder. Toen moest de directie wel iets doen, want verschillende leerlingen waren – los van elkaar – over het gedrag van de opvoeder gaan klagen.
In recent mailverkeer geeft de pater rector van de abdijschool toe dat er inderdaad klachten waren over 'de praktijken' van de opvoeder en dat die daarom dringend werd verzocht de school 'stante pede' te verlaten.
'Spontaan' vertrek
'Daar bleef het bij. De opvoeder vertrok. Spontaan, zoals dat dan heet', zegt Gossieaux. 'Maar er kwam geen gedwongen ontslag. Er werd geen klacht ingediend bij het gerecht. Er kwam geen intern onderzoek om na te gaan of er nog meer slachtoffers waren en of die misschien hulp nodig hadden. Voor zo'n houding is er maar één woord: een doofpotoperatie. De school heeft een criminele pedofiel zomaar laten vertrekken, zodat hij zijn gang kon blijven gaan. Tot hij tien jaar geleden een zwaar ongeval kreeg. Hij leeft nog, maar kan niemand nog kwaad doen, want hij leeft verder als een plant.'
Ook met Laurent Gossieaux gaat het niet goed. Tot voor enkele jaren was hij communicatiemanager bij ABX. Hij had een goedbetaalde job. Hij was getrouwd. Had een mooi huis. Aanzien. Maar er was ook dat geheim, dat hem bleef verteren. 'In 2007 liet mijn vrouw mij in de steek. Ze kon niet meer leven met mijn autodestructief gedrag. Alles wat ik had, glipte weg tussen mijn vingers. Dát was het moment waarop ik besliste dat ik niet langer kon zwijgen. Ik heb het eerst aan mijn familie en vrienden verteld. Nadien heb ik beslist dat ik contact zou opnemen met de school. Ook een vriend van mij heeft dat gedaan. Ik wilde dat de leiding van de school zou erkennen wat er met mij was gebeurd. Ik hoopte erop dat ze vergiffenis zouden vragen. En ik was toen zelfs bereid om die te geven. Denk ik. Maar de respons bleef uit.'
Nu is hij niet meer bereid tot vergeving en kiest hij voor de vlucht vooruit. 'Ik wil niet langer beschaamd zijn. Dat geheim moet eruit. Ik wil dat de verantwoordelijken van de school hun conclusies trekken. En ik hoop dat mijn verhaal andere slachtoffers van D. ook de kracht zal geven om naar buiten te komen.' Daarom vertelt hij zijn verhaal. In Het Nieuwsblad, De Standaard en P-Magazine.
Dat er meer slachtoffers zijn, daarover bestaat alvast geen enkele twijfel meer. Los van Gossieaux getuigden ook twee andere leerlingen tegenover onsover misbruik door de opvoeder. 'Ik was een beetje een buitenstaander in de klas', zegt een van hen. 'Ik werd wat gepest. En Jef D. ontfermde zich daarom over mij. Hij creëerde een band van vertrouwen en vriendschap, en boog die langzaam om naar misbruik. Tweeënhalf jaar heeft het geduurd, tot ik de kracht vond om hem met een rechtse directe op de neus te laten verstaan dat het genoeg geweest was. Maar ik heb er tegen niemand iets over gezegd. Ik was beschaamd, wilde proberen zo normaal mogelijk verder te leven. Ik wist nochtans dat ik niet alleen was. Af en toe zag ik D. langsgaan bij een klasgenoot. Hij bleef dan een half uur à drie kwartier in diens kamer. Ik wist wel wat daar toen gebeurde, maar ik was al lang blij dat hij die dag niet voor mij had gekozen.'
'Ik was ook een van de keppekindjes van Jef D.', zegt een andere ex-leerling van de abdijschool. 'Maar bij mij is het bij aanrandingen gebleven. Ik denk dat ik geluk heb gehad. Op een dag is een klasgenoot bij de rector gaan klagen over het gedrag van Jef D.. Dankzij die jongen is de opvoeder uit de school verdwenen.'
Allebei zijn ze ervan overtuigd dat de andere leerkrachten, de andere paters en de verantwoordelijken van de school het geweten moeten hebben. 'Het was een publiek geheim. Eigenlijk wist iedereen wat er aan de hand was. Als ze het niet gezien hebben, dan is dat alleen maar omdat ze het niet wilden zien.'
Mooie jaren
'Natuurlijk wisten ze het', zegt ook Laurent Gossieaux. 'Er is zelfs eens een leraar het kantoortje van Jef D. binnengewandeld, terwijl ik daar stond. Zonder kleren. Hij is gewoon vertrokken, zonder iets te zeggen.'
Daarom hoopt hij dat de leiding van de school – de rector en vader abt – een stap terug zal doen. 'Ik verwijt die mensen schuldig verzuim. Het niet verlenen van hulp aan jongens in nood. Medeverantwoordelijkheid ook. Volgens mij is de school zelfs aansprakelijk voor wat er is gebeurd. Ik hoop dat ze nu eindelijk beseffen in wat voor een schandaal zij een rol gespeeld hebben. Ik ben kwaad. Ja, dat klopt. En toch is het niet mijn bedoeling om de school te schaden, want ik heb daar – hoe vreemd het moge klinken – ook enkele mooie jaren beleefd. Alleen heeft de waarheid haar rechten. En de waarheid is dat in die prestigieuze school heel wat kinderen jarenlang misbruikt zijn en voor altijd beschadigd werden. Ik blijf intussen met een grote vraag zitten: Hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als ik dat allemaal niet had meegemaakt?'
Any original material on these pages is copyright © BishopAccountability.org 2004. Reproduce freely with attribution.