BishopAccountability.org
	De R.K. Kerk Als Massale Kindermisbruiker The Standaard September 15, 2010 http://fp.dagelijksestandaard.nl/2010/09/de-r-k-kerk-als-massale-kindermisbruiker/ Er loopt, zo werd vandaag bekend, ook een procedure tegen oud-bisschop Gijssen, die van misbruik beschuldigd wordt. En weer besef je: Het lijkt alsof we de omvang van de katholieke kerk als kindermisbruiker nog maar nauwelijks kennen. In Nederland is de commissie Deetman aan het werk, waar zich nu al meer dan negenhonderd gevallen hebben aangemeld, en bij de commissie lijkt aan de toestroom nog geen einde te komen. De katholieke kerk is verantwoordelijk voor massaal kindermisbruik. Omdat alles systematisch werd toegedekt, kunnen we gerust spreken van een criminele organisatie. Met als resultaat; ontelbaar veel kapotte levens. Depressies, zelfmoorden, eenzaamheid. De Kerk zou voor het internationale Strafhof gedaagd moeten worden. Deze zaak is veel te groot om het bij individuele gevallen te houden. Wie denkt dat ik overdrijf, moet het rapport Adriaenssens maar eens lezen dat vorige week in Belgie verscheen. Een aantal voorbeelden van de honderden getuigenissen erin zijn onder dit stukje als bijlage meegenomen. Over de slachtoffers staat in het rapport: “Van de groep waarbij de gegevens ons bekend zijn (233 slachtoffers) is de grootste groep 12 jaar bij aanvang. Dit geldt voor 48 slachtoffers. Een slachtoffer was 2 jaar oud, vijf 4 jaar, acht 5 jaar, zeven 6 jaar, tien 7 jaar oud. Feiten starten op alle leeftijden. De groep waarbij het begint voor de leeftijd van 12 jaar is even groot als degene die daarna slachtoffer wordt.” Het ging maar door. Betastingen, masturbaties in het bijzijn van uitgelokte biechten. Verkrachtingen; oraal, anaal, vaginaal. Dubieuze wassingen. Bijna terloops vind je in het rapport regels als deze: “Er kan redelijk aangenomen worden dat er geen enkele school geweest is waar geen seksueel misbruik van jongens plaatshad in die jaren.” En als de kinderen de moed hadden er iets over te zeggen tegen hun ouders, werden ze of niet geloofd, of gestraft. Niet vreemd dat het overgrote deel van de slachtoffers meedeelt nooit meer iets met de kerk te maken te willen hebben. Na zoiets ben je voorgoed van God genezen. Hieronder, als bijlage, fragmenten uit de getuigenissen. Voor wie het kan verdragen. *** Sommige getuigenissen zijn zo ijzingwekkend dat je verstand erbij stil staat. Zoals deze: “Het is om een aangifte te doen tegen pastoor A omdat hij mij (en mijn broer en X) seksueel misbruikt heeft in de periode 1983-1984 in xxxx. Het was in jeugdbeweging xxxx in de xxxx. Ik herinner mij dat een leidster mij uit de groep met spelende kinderen kwam halen om met haar mee te gaan. Vreemd genoeg zeiden mijn leidsters daar nooit iets van. Zij nam mij mee het gebouw in naar een kamer waar de kapelaan A zat te wachten. Hij begon zijn ritueel altijd hetzelfde. Eerst moest ik mijn schoenen en sokken uitdoen en begon hij mijn voeten te betasten. Daarna moest ik mij helemaal uitkleden en betaste hij mijn geslachtsdelen. Dan moest ik met mijn gezicht tegen de muur gaan staan en deed hij het aller pijnlijkste dat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt, de penetratie. Daarna moest ik soms een drankje uit een soeplepel opdrinken. Ik weet niet wat dat was, misschien om sneller te vergeten. Als het gedaan was waren de activiteiten meestal gedaan. Ik herinner mij nog dat ik zo veel pijn had dat ik niet meer goed kon wandelen. De andere kinderen, die op hun ouders waren aan het wachten, lachten mij allemaal uit omdat ik zo raar wandelde, een zware vernedering voor mij. Als ik het lange grasveld had overgestoken om in de wagen van mijn ouders te stappen, deed het zitten gaan veel pijn. Maar eens als ik stilzat leek de pijn weg te gaan en was ik heel blij van terug bij mijn ouders te zijn. Ik was toen 4 en 5 jaar. In die tijd had ik rugklachten in mijn onderrug maar mijn ouders geloofden mij nooit en zeiden dat ik aandacht vroeg. Ik heb het nooit tegen mijn ouders durven zeggen omdat de kapelaan had gezegd als ik dat tegen mijn ouders zou zeggen, mijn vader hetzelfde met mij ging doen. Als kind legde ik de link wel niet tussen de rugklachten en het misbruik.” Uit andere getuigenissen blijkt hoe smerig soms het pedofiele misbruik verknoopt was geraakt met de kerkelijke rituelen: “Het tweede had enkele jaren later plaats in het xxxx college te xxxx . Ik denk dat ik toen een jaar of tien was. Elk jaar was er een “retraite” waar een geestelijke kwam spreken. Uiteraard kwam daar de zonde onkuisheid ruim aan bod. Volgens de toen geldende normen waren wij allemaal met zekerheid onkuis geweest of toch zeker onkuise gedachten gehad en moest dat gebiecht worden. De priester had er alle begrip voor dat zo’n bekentenis in de biechtstoel niet gemakkelijk zou zijn. Hij wist ons te overtuigen dat zo’n biechtvader na zoveel biechtelingen maar met een half oor zat te luisteren en aan zijn tas koffie dacht die hij straks ging krijgen. Dit zei hij letterlijk. Kortom, als een foorkramer stond hij zijn waar aan te prijzen en de opkomst voor de biechtsessie was dan ook navenant. Toen het mijn beurt was, was ik er vrij gerust in en bekende nederig dat ik onkuis was geweest. Tot mijn grote verwarring begon hij mij tot in de kleinste details uit te horen: wat, hoe, met wie, hoe dikwijls enz…. Hij suggereerde mij dingen die ik gedaan zou hebben waarop ik stotterend en rood van schaamte ja of nee op zegde. Ik mijzelf dacht ik: gij smeerlap. Het zou me niet verbazen dat hij zich nog zat te masturberen ook.” Heel geroutineerd wisten de pedofiele geestelijken gebruik te maken van hun machtssituatie: “In het schooljaar 1979-1980 zat ik in de eerste Latijnse bij de E.H. A. Dagelijks, ja dagelijks, deed deze priesterleraar in de klas zijn ronde om bij de jongens in hun broek te bepotelen en als hij er niet in geraakte onder de bloes e.d. Hij was zogezegd een heel goede leerkracht en organiseerde buitenschoolse activiteiten om zijn populariteit te verhogen. Hij ging ook bij alle ouders verschillende keren op bezoek. Ieder kind wist dus dat hij bevriend was met zijn ouders en durfde dus niks zeggen. Ik heb steeds een broekriem gedragen en stop mijn hemd en pul nog steeds in mijn broek omdat ik in die periode geleerd heb dat dat nodig is. Zo bleef hij tenminste uit mijn broek. Maar 2 jaar later, in het derde jaar, werd ik depressief door moeilijkheden in ons gezin, en ik was bij een andere priesterleraar, E.H. B, hulp gaan vragen via een brief. Ik had er nog expliciet bij gezegd dat ik niet bij A wou gaan praten, maar toch had hij een afspraak op de kamer met mij georganiseerd, met A dus. Die heeft toen herhaaldelijk urenlang mij zitten bepotelen, ik kreeg daar vreselijke buikpijn en complexen van. Je zal vragen, waarom ging je daar dan terug? Hij stelde het voor als een therapie, en ik mocht er tegen niemand iets over zeggen want sommigen zouden denken dat het geen goeie therapie was… Eerst dacht ik dat hij mij in een gezin zou laten plaatsen of zo en dat hij het daarover had, maar neen, het was gewoon bepotelen, met zijn vette vingers over mijn buik en mijn rug wrijven en in mijn haar. Ik hield mijn broeksgordel zo gespannen mogelijk zodat hij uit mijn broek zou blijven. Ik denk niet dat hij in zijn eigen broek zat met zijn handen. Na school wou ik soms gewoon niet naar huis, en aangezien hij op de school woonde, was hij de eerste die ik tegenkwam en bracht hij mij naar zijn kamer om te praten over de problemen. Toen ik daar de derde keer belandde heeft hij onmiddellijk kwaad naar mijn ouders gebeld dat ze beter voor mij moesten zorgen, dat ik hem kwam storen op zijn kamer en dat ik direct naar huis moest. Zo stelde hij mij als schuldige voor en durfde ik al helemaal niks meer zeggen. Als depressief kind wist ik niet beter, ook als was ik al 15 jaar. In zo een college wordt je laat volwassen.” De religieuze beleving middels muziek en de ranzige seks erbij was een gore, opgelegde kliederboel: “Daar ik mooi kon zingen ging ik in het koor van congregatie A in xxxx. Ik werd er hartelijk verwelkomd door Pater A die het koor leidde. Van in het begin werd ik door hem geprezen voor mijn zuiver sopraanstemmetje. Daar ik volgens hem aanleg had voor muziek zou hij me na een poos leren orgel spelen. Ik keek heel erg op naar xxxx die fantastisch goed kon orgel spelen, hij was in mijn ogen toen een soort god. Ik mocht van Pater A solo sopraan zingen in de middernachtmis, hij zou mij daar persoonlijk op voorbereiden. Hij kwam bij mijn ouders thuis zeggen dat ik een zangtalent was. Mijn ouders waren enorm fier op mij. Hij zou met plezier veel van zijn tijd in mij investeren. Na de algemene zangoefeningen moest ik nog nablijven om als solozanger extra les te krijgen. Ik moest naast hem komen zitten om de partituren en de Gregoriaanse teksten te leren. Hij zei dat ik veel voor hem betekende en hij deed zijn pij omhoog en ontblootte zijn stijve lid. Ik moest hem tongkussend aftrekken terwijl hij hijgend zei: “feller, feller…”. Daar hij altijd een pijp rookte met tabak uit een gele puntzak was zijn adem en mondsmaak een walgelijke ervaring. Zijn sperma kuiste hij met een grote zakdoek van mijn handen. De boeken werden dichtgedaan en de „bijles? zat er op. Het moest een geheimpje blijven tussen ons twee. Ik denk niet dat voor de gevoelens die ik toen had er een woord voor bestaat. Ik kon het gewoon niet plaatsen en ik kon en mocht er met niemand over praten. Ik mocht na de „bijlessen? solo zingen tijdens de middernachtmis. En zelfs voor de radio zingen in een paviljoen op de wereldtentoonstelling van 1958, ik was toen twaalf jaar. Toen we met de jongens van het koor op een keer op kamp waren kwam hij me ?s nachts in de slaapzaal uit bed halen. Ik moest met hem meegaan naar zijn kamer. Terwijl we in het donker door de gang gingen hoorden we ergens een deur open gaan, hij stuurde me snel terug naar mijn slaapplaats en ging alleen verder. Ik hoorde nadien een hoop tumult, ik was heel bang en het drong op dat moment door dat de nachtmerrie moest stoppen. Ik ben nooit meer naar de zangles geweest. Alles wat met Kerk en geloof te maken heeft heb ik afgezworen. Ik heb me laten uitschrijven uit de registers van de Katholieke kerk. Ja, het heeft littekens achtergelaten… Ik ben 64 jaar en heb verleden week voor de eerste keer mijn wedervaren verteld tegen mijn vrouw omdat het gesprek toen over de pedofielschandalen binnen de Kerk ging. Een oud zeer.” Weerzinwekkend was telkens de opgelegde macht door de geestelijken, en de machteloosheid van de kinderen: “Het is begonnen toen ik bijna 12 was, in de periode 19xx tot 19xx, toen ik bij de paters van congregatie A in xxxx op internaat zat. Betrokken pater is A, het misbruik was dagelijks, elke avond kwam hij langs. Ik moest naakt klaarstaan, naast mijn bed. Hij had van die schoenen aan die je niet kon horen, dus ik keek steeds naar de opening van de chambrette, waar hij dan plots om de hoek kwam. Hij was geen mooie mens, had vuile gele tanden, en stonk naar een mengsel van sigarettenrook en een soort parfum. Het eerste wat hij steeds deed was mijn billen vastpakken en mij kussen. Ik zou willen zeggen dat ik mij toen mijn eerste kus anders had voorgesteld, maar ik was een laatbloeier, veel te jong om al aan kussen te denken, laat staan op deze manier. Ik vond het vreselijk, dat wachten, en vooral: ik wilde hem echt niet kussen, zijn speeksel en zijn tanden waren VIES, ik hield elke keer opnieuw mijn tanden stijf op elkaar maar hij wrong zijn tong er steeds door. Walgelijk, er is geen ander woord voor. Het gebeurde elke avond, maar dus ook in de apotheek, waar ik regelmatig naartoe moest voor behandeling van een chronische ziekte, en tijdens speeltijden.” Uit sommige getuigenissen blijkt goed hoe wijd verbreid het misbruik was: “Betrokken priester lokte mij als misdienaar naar zijn pastorij en aan de ouders werd gezegd dat wij parochiebladen moesten plooien. Ik werd toen door hem benaderd en geef u nu een beeld dat nog steeds in mijn hoofd rond spookt wat er gebeurde. Betrokkene begon toen over seks te praten en dit gebeurde in zijn salon. Hij legde zich op zijn rug op de living tafel en deed zijn broek naar beneden zijn geslachtsdelen waren bloot. Ikzelf moest betrokkene toen masseren over de geslachtsdelen tot hij een erectie kreeg. Wij moesten betrokken met de hand bevredigen. Dat heeft zich in die tijd met mij tot tweemaal herhaald en eenmaal in het buitenland omdat de priester met ons tijdens de schoolvakanties op reis ging. Als ik aan de gebeurtenissen denk walg ik nog steeds van de reuk die is blijven hangen in mijn gedachten van de geslachtsdelen van betrokkene. Toen we dan enige tijd later vernamen dat er nog tientallen kinderen van de parochie misbruikt waren werd dit allemaal verzwegen door de gemeenschap. Sommigen onder ons praten er met elkaar over maar dan op een kinderachtige manier. Zelfs mijn broer werd er het slachtoffer van. Op latere leeftijd hoorden wij in het dorp erover praten. Volgens mij diende niemand klacht in. Ik heb deze feiten op mijn 21 jaar thuis verteld, ook al wisten onze ouders wel van anderen wat er zou gebeurd zijn. Ik heb nooit geen steun gehad van niemand, zelfs onze ouders niet. Ik leef al 37 jaar met deze afschuwelijke gedachten. Wat er over van gebleven is, is een hoop puin en ellende in mijn leven zodat ik over twee jaar moeten beginnen zijn met antidepressiva te nemen. Ik vermoed dat het nu een 20 tal jaar geleden is dat ik door mijn moeder op de hoogte werd gebracht dat er opnieuw sprake was van deze priester zijn activiteiten met jonge meisjes, een onderzoek werd gestart door de toenmalige GGP Brussel (Politie) volgens mijn weten waren er opnieuw niet genoeg bewijzen en werd de priester niet veroordeeld.” Geestelijken zagen er niet tegenop om misbruik te maken van kinderen met psychische problemen: “Mijn moeder liep met mij ziekenhuis in en uit. Ik had veel buikpijn. Er was niets te vinden door de dokters. Het zat tussen mijn oren. Op school zaten de opvoeders en de leerkrachten ook met hun handen in hun haar. Ze wisten ook niet wat te doen. Ik had die tijd ook psychoses. Ik hoorde stemmen die mij vertelden dat ik uit het leven moest stappen. Achteraf gezien, vele jaren later, besefte ik dat ik toen een heel zware depressie had doorgemaakt. Die periode ontfermde A zich over mij. Hij vertelde mijn ouders dat ik bezeten was door de „duivel?. Hij zette ons aan tot het opzeggen van Weesgegroetjes en Onzevaders. Maar niets hielp. Ik was kapot. Ik liep toen nog altijd school. Ik kon bijna mijn boekentas niet meer dragen. Ik kreeg toen ook veel angst aanvallen. Ik dacht dat ik dood ging. Een leerkracht godsdienst, De heer X, nam mij over de middag geregeld mee bij hem thuis, waar zijn vrouw lekker eten klaarmaakte. Hij probeerde mij aan het eten te zetten. Maar na een of twee happen had ik genoeg en legde ik mij op de sofa. Ik had op zaterdag 5 juni 2010 telefonisch contact met De heer X. Je mag hem altijd opbellen op het nummer xxxx. Op een avond, bij A thuis, haalde hij zijn penis uit zijn broek. Hij liet zijn penis zien. Ik heb voorhuidvernauwing zei hij en God heeft mij bescherming gegeven voor verder kwaad. Ik was heel geschrokken en kon mijn verhaal aan niemand kwijt. Later vergreep hij zich aan mij. Hij betastte mij overal en probeer zijn tong in mijn mond te steken. Ik moest mij ontkleden. Het eindigde dat hij mij pijpte en zijn vinger in mijn anus stak. Dit heeft vele jaren aangehouden. Toen hij mij had gepijpt, slikte hij alles door en dronk achteraf een goede cognac. Hoe het allemaal zo ver is kunnen komen, begrijp ik nog altijd niet. Hij had mij totaal in zijn macht.”
Any original material on these pages is copyright © BishopAccountability.org 2004. Reproduce freely with attribution.