Seksueel Misbruik En Celibaat 2, by Ivo Van Hemelryk, Katholiek Nieuwsblad, July 9, 2010

Seksueel Misbruik En Celibaat 2

By Ivo Van Hemelryk
Katholiek Nieuwsblad
July 9, 2010

http://www.katholieknieuwsblad.nl/archief/Artikelen/2010/7/9/Seksueel_misbruik_en_celibaat_2

Het artikel van Andre Roes levert weinig bruikbare antwoorden. Bovendien blijft het blind voor de in het oog springende werkelijkheid, dat dit misbruik grotendeels van homoseksuele aard is, in tegenstelling tot de gemiddelde misbruikcijfers in de samenleving.

Of de plegers van misbruiken binnen de kerk vooral mensen waren die de seksuele oerdrift trachtten te negeren, lijkt mij zeer twijfelachtig. Degenen die vaststelden dat deze drift hun te sterk was, zijn in grote getale uitgetreden. De clerici die bleven en zich misgrepen aan minderjarigen, wisten goed waarmee ze bezig waren en planden hun gedragingen en de bijhorende geheimhouding zorgvuldig. Daarin onderscheiden zij zich niet van de misbruikers in de rest van de samenleving, van wie waarschijnlijk het grootste deel gehuwd is.

Het zou intussen duidelijk moeten zijn dat er geen verband bestaat tussen celibaat en misbruik van minderjarigen. Ik heb prachtige voorbeelden gezien van priesters als sociaal geengageerde mensen, zonder sporen van de “opgedroogde affectiviteit, die een grote last heeft opgelegd aan het religieuze leven, het celibaat en uiteindelijk aan de hele Kerk”. Dit is zeker niet de hoofdoorzaak van de aan het licht gekomen misbruiken. Ook het gesuggereerde verband tussen onderdrukte seksualiteit en gewelddadigheid, heeft meer met veralgemeende interpretaties van losse bevindingen te maken dan met statistische feiten. Veel vegetariers zien zelfs een verband tussen geweld en vlees eten.

De auteur heft een lofrede aan op de “erotische deugden en bekwaamheden”, alsof een met “bekwaamheid” uitgevoerd misbruik minder misbruik is. Het klopt dat de katholieke cultuur generatieslang te weinig plaats inruimde voor gezonde seksuele vorming. Maar dezelfde Kerk heeft gedurende eeuwen veel te los omgesprongen met seksualiteit, met als resultaat de misbruiken en verkrachtingen uit de tijd van de Borgia's. Het probleem schuilt mijns inziens eerder in de ontkenning van de sterke passies die seksualiteit kan oproepen, zowel bij gehuwden als bij celibatairen. Een voorbeeld hiervan vinden we in de figuur van koning David, die bezeten door Betsabe, haar man de dood instuurde en haar vervolgens in zijn harem opnam.

De liefdesdrang beschreven in het Evangelie is van een hogere aard dan de erotische. Zij geeft de kandidaat-priester die zijn gelofte aflegt de moed “de hand aan de ploeg te slaan zonder om te kijken”. Zijn besluit heeft als consequentie het vrijwillig laten afsterven van erotische affectieve gevoelens, daar is geen weg tussen. Een priester die zich permitteert zulke gevoelens tot uiting te brengen (zoals gesuggereerd in het artikel), zal alras met de gevolgen hiervan geconfronteerd worden, des te meer natuurlijk wanneer die gevoelens van homofiele aard zijn en zich naar minderjarigen richten. Hulpmiddelen in het celibatair leven zijn: het werk in groepsverband en het biecht horen. De compensatie voor het derven van lichamelijke vereniging vinden priesters en zusters in de geestelijke vereniging met hun Heiland.

Het kan geen kwaad dat er over het priestercelibaat gedebatteerd wordt, maar het betreft een kerkelijke beslissing die zeker niet lichtzinnig genomen werd. Ik voelde mij genoopt dit antwoord te schrijven, maar zou liever degenen aan het woord laten die zelf het priestercelibaat als iets positiefs beleven.